Истражувањето, објавено во BMJ Heart, ги анализирало податоците од 420.925 учесници во UK Biobank кои дале податоци за брзината на одење. Од нив, 81.956 дале подетални информации за времето што го поминале во одење со различно темпо.
Според тоа истражување, нешто повеќе од 6,5 отсто од учесниците имале бавно темпо на одење, 53 отсто имале просечно темпо на одење и 41 отсто имале брзо темпо на одење.
Следењето на тие лица во просек 13 години покажало дека 36.574 учесници (9 проценти) развиле некаква форма на абнормалност на срцевиот ритам.
По земањето предвид за позадинските демографски фактори и факторите на начинот на живот, просечното или брзото темпо на одење било поврзано со 35 проценти и 43 проценти помал ризик од сите абнормалности на срцевиот ритам, соодветно, во споредба со бавното темпо на одење.
Овие поголеми брзини на одење се исто така поврзани со помал ризик од атријална фибрилација и други срцеви аритмии.
Додека времето поминато во одење со бавно темпо не било поврзано со ризикот од развој на абнормалности на срцевиот ритам, повеќе време поминато во одење со просечно или брзо темпо било поврзано со 27 отсто помал ризик.
Севкупно, околу 36 проценти од поврзаноста помеѓу темпото на одење и сите абнормалности на срцевиот ритам биле под влијание на метаболичките и воспалителните фактори.
Демографските фактори и факторите на животниот стил земени во предвид во студијата вклучуваат дека учесниците кои пријавиле побрзо темпо на одење имале поголема веројатност да бидат мажи, да живеат во помалку обесправени области и да имаат поздрав начин на живот.
Атријалната фибрилација е состојба во која горните комори на срцето чукаат неправилно и пребрзо, додека вентрикуларните аритмии се јавуваат кога започнува абнормален срцев ритам во долните комори.
Проблемите со срцевиот ритам може да го зголемат ризикот од мозочен удар, срцева слабост и срцев удар доколку не се лекуваат. Тие можат да се појават кога има проблем со електричниот систем што предизвикува отчукување на срцето.
Истражувачите забележале дека студијата била набљудувачка, што значи дека не може да се извлечат цврсти заклучоци за тоа дали одењето со брзо темпо е директна причина за помал ризик од абнормалности на срцевиот ритам.
Студијата исто така била ограничена од фактот дека учесниците боле самопријавени и не одразуваа широк опсег на возраст и етничка припадност. Просечната возраст била 55 години, 55 отсто од учесниците биле жени, а 97 отсто белци.
Оваа студија е прва што ги истражува патиштата кои ја поткрепуваат поврзаноста помеѓу темпото на одење и аритмиите и дава докази дека метаболичките и воспалителните фактори можат да играат улога: побрзото одење го намалува ризикот од дебелина и воспаление, што пак го намалува ризикот од аритмија.
„Ова откритие е биолошки веродостојно бидејќи кумулативните епидемиолошки студии покажале дека темпото на одење е обратно поврзано со метаболичките фактори како што се дебелината, HbA1c (гликоза на гладно), дијабетес и висок крвен притисок, кои пак се поврзани со ризикот од аритмии“, велат истражувачите предводени од професорот Џил Пел од Универзитетот во Глазгов.
Фото: Архива